Chinees leren 1

Vakantie voorbij, geen tijd meer om te bloggen, hebben trouwe lezers van deze pagina's misschien gedacht, als ze zo vriendelijk waren na te denken over de redenen van mijn radiostilte. De voornaamste reden daarvoor is echter dat begin september mijn cursus Chinees van start is gegaan.

Het leren van een taal gaat met pieken en dalen gepaard - niet alleen in wat je feitelijk leert, maar vooral ook in je eigen ideeën van wat je leert. Tijdens je pieken denk je: "Jaja, ik begin het te begrijpen, nu zit er schot in, het is nog maar een kwestie van tijd en dan praat ik gewoon mee". Tijdens je dalen: "Zoveel woorden. Zoveel regeltjes, zoveel idioom, zoveel uitzonderingen. Die moet je allemaal op de een of andere manier zien te onthouden. Dit is krankzinnig. Als je bedenkt hoeveel tijd het gekost heeft om het Nederlands op een serieus niveau te beheersen, en dat is dan mijn moedertaal, die ik dagelijks spreek."

Hoewel ik momenteel met mijn Chinees beslist niet in zo'n piek zit - laten we wel wezen, ik heb na een les van 2,5 uur kramp in mijn kaken zoals ik dat na mijn trouwdag van een hele dag grijnzen had, dat lijkt me toch een teken dat het nog niet vlot gaat - ben ik wel behoorlijk manisch. Ik pak naast mijn cursusmateriaal de boeken erbij die ik eerder had gekocht voor pogingen tot zelfstudie, wil alles dubbelchecken en probeer karakters te schrijven die ik nog helemaal niet hoef te kennen. Ik luister te pas en te onpas naar de cd.

En vooral: ik voel me schuldig als ik mijn schaarse vrije tijd níet gebruik om Chinees te leren. Een korte post derhalve.